आमची प्रेरणा पुन्हा एकदा संदीप खरे यांची अप्रतिम कविता आताशा मी फक्त रकाने दिवसांचे भरतो.मिलिंदशेठनी आपल्या आताशा मी फक्त बकाणे चकण्याचे भरतो या विडंबनात ज्या बेवड्याची कैफियत मांडली आहे त्याचा भूतकाळ बहुतेक असा असावा..
आताशा मी ग्लास रिकामे मदिरेचे करतो
रोज रात्री रिचवून थोडी घराकडे निघतो
जाग नको मज कसलीही अन् ताप नको आहे
जाणीव कुठली? मुळात मजला शुद्ध नको आहे
ह्या शुद्धीशी अवघ्या परवा करार मी केला
मी न छळावे तिला, तिने ही छळू नये मजला
बधिरतेच्या गुंगीवर मी रोज असा डुलतो
आता आता छाती केवळ धुरास साठवते
दारू म्हणता 'उंची' नाही 'देशी' आठवते
आता चालती दिलखुष गप्पा बारबालांशी
आता असते रात्रही माझी थोडीशी हौशी
कलंदरीने पेल्यावर हा पेला मी भरतो
कळून येता जगण्याची मज इवलीशी त्रिज्या
उतरून गेली पुरती माझी पिण्याची मौजा
बाई बाटली सर्व जाहला बंद अता चाळा
जगा न कळले असा कसा हा झाला घोटाळा
स्वप्नी हल्ली बघ माझ्या हा यम काळा येतो!
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा