आमची प्रेरणा प्रसाद यांची गझल मिठीतही का सखे दुरावे?
कळे न मजला कसे करावे
मिठी मधूनी कसे सुटावे?
हळू हळू बघ विरून गेले
न केस आता शिरी उरावे?
वजन न पेले मलाच माझे
कशास ठेवू तुलेस नावे
पगार संपे मिळो उधारी
कधीच काही कमी नसावे
जिथे तिथे हे खिळे निघाले
अता कसे मी इथे बसावे
ललाटरेखा कशी पुसावी
नवीन कोणी तरी पटावे!
उजाडल्या वर निघे पळाया
उदर तरी का न आत जावे
शुद्धीत यावे कधीतरी मी
उतार पीण्या...घरास जावे
जनास वाटे खरेच आता
न "केशवा" तू कधी लिहावे.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा