निर्लज्ज

पोटार्थासाठी आम्हाला स्वतःचा देश सोडून आमचा बाड बिस्तरा राणीच्या देशात हालवावा लागला आहे. त्यामुळे नव्या ठिकाणी बस्तान बसे पर्यंत विश्वजालाशी संपर्क तुटला होता. आज बरेच दिवसच्या अंतरानंतर विश्वजालावर वावर करायला मिळाला. मनोगती कवींनी माझ्या अनुपस्थी मुळे सुटकेचा निःश्वास टाकला आहे अशी एक बातमी मला व्यनिमधून मिळाली. ह्या कालावधीचा फायदा घेऊन बऱ्याच कविता / गझला प्रसिद्ध झाल्या आहेत. त्यांचा यथा योग्य समाचार माफी आणि खोडसाळ या गुरुजनांनी घेतलेला बघून बरे वाटले.. ह्या थोर गुरुजनांना वंदन करून पुनरागमन करावा असा विचार आला आणि अदितीताईची निष्पर्ण ही अप्रतिम कविता वाचनात आली.(काय हा योगायोग म्हणावा) त्या प्रेरणे तून सुचलेली ही कविता..

हा येता जाता बघा काढतो खोड्या
कंटाळून गेले अता पुरी मी त्याला
निर्लज्ज उभा हा रस्त्यावर एकाकी
पाहताच मुलींना विडंबन सुचते ह्याला

हे गीत म्हणू की काव्य एक सडलेले?
लिहिताना मजला वाटे उदासवाणे
मी उगाच पडलो ह्या काव्याच्या मागे
शोधात नव्या कवितेच्या आले जाणे

पाडले तरी मी काव्य पुन्हा हे सारे
मग प्रकाशनाला अधीर झाली गात्रे
निरोप द्या वा प्रतिसाद कोणी टाका
कर तुझी "केशवा" बंद विडंबन सत्रे.....

--केशवसुमार
(२१ एप्रिल २००७,
वैशाख शुद्ध चतुर्थी, शके १९२९)