मुलांना जर असे

आमची प्रेरणा प्रमोद बजेकरांची सुरेख गझल फुलांना जर असे

मुलांना जर असे आहेच फेटाळायचे
कशाला रंग लावुन तोंड मग सजवायचे

कशासाठी पसारा मांडतो तू एवढा?
तुला आहेच जर नंतर सख्या अवरायचे

पुन्हा भिजलोच मी , भिजलो जसा मी काल ही
विसरतो रोज मी छत्री कशी आणायचे

विचारे सारखी येऊन झाले का तुझे
किती वेळा तिला नाही असे सांगायचे

नको पाहू अशी तू एकटक माझ्याकडे
उगा लोकास अन भलतेच बघ वाटायचे

'पुन्हा भेटू 'जरी म्हटले तिने आहे मला
मला सांगा तिला आता कसे टाळायचे

सदा चाले तुझे माझे बघा माझे बघा
जरा थोबाड तू आरशास ही दावायचे

तुला बघताच "केश्या" लोक बोलू लागले
कधी मेल्या तुझे लिहिणे अता थांबायचे

केशवसुमार

चूक

आमची प्रेरणा नीलहंस यांची अप्रतिम कविता भूक

चूक

एक सुंदरी सलूनमधल्या खुर्चीवरती भल्या दुपारी
येउन बसली अगदी अलगद, सोडून केस तिचे सोनेरी

मिटून चष्मा काळा बसली पायावरती पाय चढवुनी
वेध घेतला भोवतालचा एक दोनदा मान वळवुनी

नजर झुकवुनी पदर सारखा करून झाला मग हाताने
जणू पंखाची पिसे सारखी करावी कोण्या पक्ष्याने

केस कापले अनेकदा पण समाधान काही लाभेना
आरशामध्ये बघून झाले पण जीवाला चैन पडेना

म्हणतील सख्या किती कापले केस अता मी कैसे जावे -
काय करावे आता याचे बाईंना कैसे उमजावे?

तोच चलाखी करून न्हावी चूक लपवी लावे गंगावन
रूप नवे पाहून स्वतःचे अन सुंदरी झाली पावन

अधीरतेने हर्षभराने स्पर्धेला अवतरली यक्षिणी
आणि तिच्या केसात अचानक चुकून घुसली एक पक्षिणी

महिला मंडळा मधली जेव्हा संपली स्पर्धा नटण्याची
चिमणीची चिंता कायमची होती मिटलेली घरट्याची

-केशवसुमार

वाकला

आमची प्रेरणा जयंतरावांची सुरेख गझल दाखला

हा वाकला तो धावला
"जो वाकला, तो संपला"

उठणे कसे, बसणे कसे
नाजूक आहे मामला

पाहून हालत अन मला
तो वैद्य सुद्धा हासला!

खोडी न त्याची काढली
मग तो मला का चावला?

माझ्यात होते काय जे
त्याने चुना मज लावला

सोडे न हा कोणास ही
इतका कसा हा माजला

"केश्या"तुझा कलगीतुरा
भलताच होता गाजला

(केशवसुमार६९)

(गंध)

अदितीताईंची सुरेख कविता गंध वाचून आम्हाला आमच्या उमेदीच्या काळात पिंपरीला नोकरी करत होतो ते दिवस आठवले. तेव्हा हिंदुस्तान ऍन्टीबायोटिक ( एचे) कारखान्यातून रोज येणाऱ्या गंधाची आठवण झाली..

काल रात्री झोप जराशी कमीच झाली
सकाळ झाली तरी डोळ्यातून ती ओघळली
अपुऱ्या झोपेने थकलेले मन पेंगत होते
अजून थोडे झोप मला ते सांगत होते
गजर वाजला तरी पांघरूण ओढून घ्यावे
मनात आपल्या नोकरीलाही शाप द्यावे
पुन्हा एकदा या गजराची घंटा झाली
निरीच्छेने उठून आवरा आवरी आली
दार उघडले अजून पेपर नाही आला
दिसू लागला अन मज पुढचा घोटाळा
मार्ग मोकळा आज कसा होणार कळेना
उपाय दुसरा काय करवा काही सुचेना
मरगळ सगळी विसरून पण आवरणे आले
क्षणात एका तो-तो फो-तो उरकून झाले
सात पाचची धावत मग मी लोकल धरली
सवयीने मग उभ्या उभ्याने झोप लागली
गंधाने मज त्या नेहमीच्या जाग आली
'एचे' गेले म्हणजे "केश्या" पिंपरी आली!

--केशवसुमार
(२५ जुलै २००७,
आषाढ शु. १०, शके १९२९)

केव्हा झाली पहाट..

आमची प्रेरणा मंजुश्री गोखले यांची सुरेख चित्रमय कविता हिरवी पहाट..

दिवस सरल्या वरती धरलेली मी गुत्याची वाट
पिण्याच्या नादात न कळले केव्हा झाली पहाट..
गुत्याच्या निळ्या तांबड्या
दिव्यांत लागली समाधी
उषेची चाहूल लागली
थोडी उतरण्या आधी
काही केल्या आठवेना मज माझ्या घरची वाट
पिण्याच्या नादात ...
लटपटणारे तनू सावरत
रस्त्यातच केली गाई
मुडद्यासम निजलेल्या
कसली उठण्याची घाई
ताना घेऊन निघून गेले रविराजाचे भाट
पिण्याच्या नादात ...
दुपारच्या उन्हामधे
तापू लागे अंबर
जागा होऊन उठू पाहता
ठणकू लागे कंबर
बहुतेक रात्री पडलो तेव्हा सणकलेली पाठ
पिण्याच्या नादात ....

-केशवसुमार.

विडंबन

विडंबन आमची
कोण वाचतो
आनंदाने
कोण नाचतो...

शब्द कुणाला
जेव्हा सलती
विडंबने आमची
तेव्हा गळती...

कोणाला हे
विडंबन छळते
न सांगताही
सर्वांना कळते...

आत्मसात-२

आमची प्रेरणा कुमार जावडेकरांची सुरेख गझल आत्मसात

'हो-हो' खुले म्हणालो, 'ना-ना' मनात केले
आहे गुलाम मजला माझ्या घरात केले!

फसलो हसून आता येथे तिच्यापुढे मी
मी काम नोकराचे मग आत्मसात केले!

का लाज वाटते ना आता मला कशाची?
नाते तिचेनि माझे सर्वांस ज्ञात केले...!

सांगू कसे कुणाला चिंगूस मी किती ते
फुकटात केशकर्तन घरच्याघरात केले

छळलेस "केशवा" तू दिनरात ज्या कवींना
त्यांनीच काल शिमगे एकसुरात केले

- केशवसुमार

साळसूद-२

आमची प्रेरणा पुलस्तिंची गझल साळसूद

घट्ट बांधली तरी
काळजी जरा बरी

पाव रोजचा इथे
मज मिळे न भाकरी!

ढीग फार साचला
धूत जा कधीतरी

चावते किती तुझ्या
आत खाटल्यावरी

आलबेल का इथे?
एकटीच मी घरी!

साळसूद का असा?
चाललोय सासरी!

प्रश्न फार हे तुझे -
गप्प बस जरा तरी!

द्यायला हवी तुला,
"केशवा" जरा धुरी

(’उत्तर’)

आमची प्रेरणा अजब यांची सुरेख कविता 'उत्तर'

मिटून डोळे
हिंदी गाणे
मनात धर...
अनुवाद अन
त्याचा नंतर
तयार कर...

ठाउक आहे
अर्थ लावणे
सोपे नाही...
अनुवादात छंद
निभावणे
सोपे नाही...

प्रतिसादाला
तावातावाने तू
दे उत्तर...
चुकले असले
तरी कशाला
कबूल कर...

केशवा रे!

आमची प्रेरणा अदितीताईनी केलेला 'उठाये जा उनके सितम, या हिंदी गाण्याचा सुरेख भावानुवाद मन्मना रे!
संपले मद्य, कसे हे, तू पहावे, "केशवा" रे
द्राक्ष-आसव पीत आता तू बसावे "केशवा" रे ॥

सवय थोडीशी जुनी आहे अशी तुजला, तरी पण
सोडण्या प्रयत्न, थोडे तू करावे, "केशवा" रे ॥

उतरली आहे, तरी ही, कालची अजून गुंगी
तू मला आधार होता, तू पडावे? "केशवा" रे ॥

त्रास ते देतील सारे, जगही छळेल, तुला जरी
पण विडंबन नित्य नेमाने पडावे, "केशवा" रे ॥

--केशवसुमार
(१७ जुलै २००७)
आषाढ शुद्ध तृतीया, शके १९२९
( उठाये जा उनके सितम या हिंदी गाण्याचा अनुवादाचे विडंबन)

(...दिवेलागणीच्या वेळी ! )

आमची प्रेरणा प्रदिप कुलकर्णी यांची सुरेख गझल ...दिवेलागणीच्या वेळी !

(...दिवेलागणीच्या वेळी ! )

नको तेच मजला स्मरते...दिवेलागणीच्या वेळी !
चला ग्लास माझा भरते...दिवेलागणीच्या वेळी !

हळू खा जरा तू चकणा...भरे पोट बसल्या जागी...
तशी ही कुठेही चरते...दिवेलागणीच्या वेळी ?

- चढू लागली बघ मजला पुरे बास आता झाले...
पुन्हा कोण प्याला भरते...दिवेलागणीच्या वेळी !

मला एकट्याला बघुनी म्हणे 'चांदणी' एकाकी...
चला आज ह्याला धरते...दिवेलागणीच्या वेळी ! !

मला आठवे का पहिली तिची भेट एकाएकी...
नको ते कशाला स्मरते...दिवेलागणीच्या वेळी ! !

कुणी येत नाही...येथे तरीही कळेना वेडी - -
कशाला अशी घाबरते...दिवेलागणीच्या वेळी ?

सुचेनाच काही अगदी...सुचेनाच कोणालाही...
बसावे न कोठे ठरते...दिवेलागणीच्या वेळी !

अशा या रिकाम्या, आता कुठे मी खिशाने जाऊ ?
उधारी पुन्हा मी करते...दिवेलागणीच्या वेळी !

कुणी दूर वरती करता जरा गारव्याच्या गप्पा...
तिचे नाक येथे झरते...दिवेलागणीच्या वेळी !

तिची आर्तता, कातरता कळावी कुणाला सांगा ? ...
म्हशीसारखी हंबरते...दिवेलागणीच्या वेळी !

लिहू आज म्हणले थेडे, जरा वाचता या ओळी...
विडंबन मला हे स्फुरते...दिवेलागणीच्या वेळी !

- केशवसुमार

आज मज कुठे...

आमची प्रेरणा प्रा. डॉ.संतोष कुलकर्णी यांची सुरेख गझल फार मी कुठे...
आज मज कुठे...

आज मज कुठे जावत नाही
काय बातमी दावत नाही

दोष आरशाला मी देतो...!
आरशात ज्या मावत नाही

भाग मागचा इतका सुजला
बोट त्यांस ही लावत नाही

ओरबाडते तीक्ष्ण नखाने
जवळ मज तिच्या जावत नाही

श्वान लागले मागे माझ्या...!
मी उगाच हा धावत नाही..!

घाबरू नको ह्या कुत्र्याला
फक्त भुंकते... चावत नाही...

काय मी करू ह्या "केश्या"
लालाज काढतो... ठेवत नाही...

-ई. केशवसुमार, मॅकल्सफिल्ड.

कळेना -२

आमची प्रेरणा पुलस्ति यांची सुरेख गझल कळेना

मुलांना कसे थांबवावे कळेना
नव्याने कसे हे घडावे कळेना

जमाना असा, सर्व चालून जाते
तिने का असे आखडावे - कळेना

किती माहिती ही, किती तज्ञ सल्ले
कसे नेमके मी करावे - कळेना

तिला नेमका आज उत्साह आला!
कसे हे पुन्हा मी गळावे - कळेना

बिचारी बघा चिंब ही पार झाली
"कुठे केवढे कोसळावे कळेना?"

पुन्हा वाचले, खोडले शेर सारे
कशाला असे गिरगटावे - कळेना

जरा आज चावट असे सुचत जाता
कुठे "केशवा"ला लपावे - कळेना!

कळप हुंदडे तर्र मुलांचा

आमची प्रेरणा विसुनानांची सुरेख कविता कळप हुंदडे पुष्ट ढगांचा

कळप हुंदडे तर्र मुलांचा
मत्त हत्तीसम पिऊन ठर्रा
सुरू घोष अर्वाच्यं शिव्यांचा
पळत सुटे सैरा वैरा

रस्त्यावर कल्लोळ माजवी
होतो नाचत सोडून लाज
धुंद होऊनी वारूणी प्यावी
असा आमचा रोज रिवाज

कुंद धुराची काळी चादर
असे आमच्या अवती भवती
धुंद नशा ती पिऊन नंतर
स्वप्ने मनी भलती सलती

कसली आली अवखळ गाणी
कसला आला शुभ्र प्रपात
ढोस आणखी लाल वारुणी
या मदिरेने झिंगून जात

***
उभा आठवत मनी बालपण
वर्षे बघ झर्रकन गेली
अता राहिली फक्त आठवण
आणि पापणी ही ओली..

अता राहिली फक्त आठवण
आणि पापणी ही ओली..

रोटी, कपडा... (विडंबन)

अमची प्रेरणा अजब यांची गझल रोटी, कपडा...

रोटी, कपडा, मकान दे
शेजाऱ्याच्या समान दे...

मला जरा तू दे भरपूर
शेजाऱ्याला किमान दे...

पँट फाटली पुन्हा अता
बायको, नवी तुमान दे...

तिला ढकलण्यासाठी मज
एक उंचशी चटान दे...

पाखरू नवे बघायला
जरा खुले आसमान दे...

साफसफाई करायला
वेळ जरासा निदान दे!...

नकोच पोकळ आश्वासन
पैसे आता गुमान दे...

(नको हक़ीकत सांगू तू
होतीस कोठे बयान दे...)

विडंबने लिहिण्या मज
लिखाण ताजे-तवान दे...

कळावे..

आमची प्रेरणा अजब यांची सुरेख कविता पत्र

खूप दिसांनी
तिला गेलेलो
मी भेटाया...

एक क्षण ही
नाही जाऊ दिला
मी वाया...

जरा कुठे मी
ओढून तिला
मिठीत घ्यावे...

आवाज नव्हता
तरी बापाला
तिच्या 'कळावे'...

भयंकर -२

आमची प्रेरणा प्रा.डॉ. संतोष कुलकर्णी यांची अप्रतिम गझल भयंकर

मिसळी वर मज राग भयंकर...!
सऱ्या दिवशी आग भयंकर...!

तव स्पर्शाने घाबरले मी,
मला वाटला नाग भयंकर...!

काही केल्या लपला नाही..
सदऱ्यावरचा डाग भयंकर...!

बाप तिचा आलाच अचानक,...
नंतरचा तो भाग भयंकर...!

दूर वरुनी दरवळ आला,
सोन खताची बाग भयंकर...!

"केश्या"च्या ह्या विडंबनांवर..,
सर्व कवींना राग भयंकर...!

ई. केशवसुमार, मॅकल्सफिल्ड.

वाजले किती ते सांग...

आमची प्रेरणा बैरागी यांची कविता वाजला किती पाऊस...

वाजले किती ते१ सांग
न आली जाग
जरा डोळ्यांना

नेमका विसरलो बोळ
कसा हा घोळ
झाला रस्त्यात

दारात भेटला२ बाप
मारली थाप
मी नेहमीची

चोरून दिले मी फूल
तरी चाहूल
तिच्या बापा ये

बाहेरी संततधार
कशी जाणार
घरी मी माझ्या

विझू दे तेवता दिवा
अरे "केशवा"
जरासे थांब

१. 'बारा की' आधीच्या आवृत्तीत.
२. 'उभा हा' आधीच्या आवृत्ती.

... कसे? (विडंबन)

आमची प्रेरणा अजब यांची ... कसे? (गझल)

पुन: पुन: तुला इशारे करणार कसे?
शब्दावाचून मला मग कळणार कसे?...

झोपेतून जागा झालो दचकून मी
स्वप्नी सुद्धा तुलाच बघणार कसे?...

लपवून फिरतो तोंड आता मी माझे
विचार करतो हे लफडे मिटणार कसे?...

सांगत होते केस तरी तू विस्कटले
बाप यायच्या आत आवरणार कसे?...

श्वास, स्पंदने झाली माझी बंद अता
मगर मिठीतून तुझ्या पण सुटणार कसे?...

सडक्या डोकी "केश्या"ला दुसरे काही
'अजब' विडंबनाखेरीज सुचणार कसे?...

.. खरे सांगतो!

.. खरे सांगतो !

कसे भेटले, तुलसी आणि मिहीर विरानी- खरे सांगतो
खूप भावली, महिलांना ही सोप-कहाणी- खरे सांगतो

कुठून आला, बाप तिचा हा, कसे मला ते, दिसले नाही;
मारून खाऊनी , आले माझ्या नयनी पाणी- खरे सांगतो

हवा तुझ्या येण्याची खबर,आणता; गुदमरलो, मी ही
कधी तरी तू, धूत जा या जीन तुमानी- खरे सांगतो

समय असा की! बोललीस तू, ऐकले परि, कळले नाही;
हतात होती, गोड गुलाबी मदिरा राणी- खरे सांगतो

आज म्हणे, येणार घरी ती! राहण्यास अन, डास किती हे,
घरात माझ्या, आणि नसावी, मच्छरदाणी?-खरे सांगतो

पुलाखालच्या, वस्तीमध्ये, रोज कुणा ती भेटत होती?
"लफड्याची या, जगास आता दिसे निशाणी-खरे सांगतो"

-केशवसुमार

ह्यातील सर्व शेर हे मनोगती कवी मानस ह्यांच्या ..पुन्हा सांग ना! गज़लेतील शेरांचा विडंबानुवाद आहे.

अवघड नसते...(विडंबन)

आमची प्रेरणा अजबयांची सुरेख गझल अवघड नसते...

तसे पाहिले तर हे नटणे अवघड नसते
पोट लपवूनी सुडौल दिसणे अवघड नसते...

नुसते खुणवू नकोस मजला नजरेमधुनी
(आडोशाला मला भेटणे अवघड नसते )

येता जाताना मी रोजच अनुभवतो हे
बेंबी खाली पँट घालणे अवघड नसते

वेदनेतुनी जन्म घेतसे 'अजब' गजल, पण-
सुमार विडंबन त्यांचे करणे अवघड नसते...

विड्या फुंकणे कधीच नाही सुटले "केश्या"
कोण म्हणाले 'सवय सोडणे अवघड नसते'?...

पोचुनी इतक्या जवळ

आमची प्रेरणा कुमार जावडेकरांची सुरेख गझल पोचुनी दारी तुझ्या

पोचुनी इतक्या जवळ ना करत जायचे
मी असे येथे कितीदा परत जायचे?

पाहुनी 'चित्रे' अनोखी ही सभोवती
'आह्' केवळ रोज नुसती भरत जायचे...

किर्र काळोखात बुडल्या दशदिशा,
तरीमी तिच्या हातास नुसते धरत जायचे?

शुष्क पर्णासारखा दिसतोय काय मी?
आणखी सांगा किती मी चरत जायचे?

रोज अड्याच्या दिशेने वाट चालतो
हसत-खेळत रोज थोडे हरत जायचे

लोक बोंबलती जरी वाचून हे तुझे
("केशवा" तू ते कशाला स्मरत जायचे)

- केशवसुमार, मॅकल्सफिल्ड.

शिष्टाचार

आमची प्रेरणा सोनाली जोशी यांची गझल निराधार

लोकसंख्या का फार येथे?
लोक नुसते बेकार येथे !

प्रश्न कोठे? रस्त्या कडेने?
रोज हा शिष्टाचार येथे

सावरावे कैसे कुणा मी?
पेग घेऊनी चार येथे

पी चहा तू कोराच आता..
म्हैस आहे गर्भार येथे

लोळतो मी वेळी अवेळी
काय दुसरे करणार येथे?

छापले का नाही कधीही?
काव्य परते साभार येथे

कर पुरे हे "केश्या" विडंबन
लोक झाले बेजार येथे

स्वीकारले-२

आमची प्रेरणा केदार पाटणकरांची सुरेख गझल स्वीकारले

मी कधी पैशास ना नाकारले
सर्व मार्गांनी तया स्वीकारले

मैत्रिणीवर जीव होता टाकला
पण तिनेही मला झिडकारले

लोक आता कुंचल्याने मारती
(नग्न चित्रंना अधी मी साकारले)

खीर खाता वाढली साखर अशी
रोज आता जेवणाला कारले

"केशवा"च्या निर्लज्य या लेखना
आज सर्वांनी पुन्हा धिक्कारले

नेहमीच का...(विडंबन)

आमची प्रेरणा अजब यांची नेहमीच का...(गझल)

नेहमीच का हे ना घडते?
नेहमीच का ती ना झुकते?...

कापड असते क्षुल्लक अगदी
झा'काया' ते कोठे पुरते!...

तू आल्यावर मजला वाटे
ब्याद आता ही कधी टळते...

कसा अचानक पाउस येतो..
तुमान सदरा सगळे भिजते!...

विसरू म्हटले जरी कितीदा
पण ती माझी पत्नी पडते...

ह्या मेल्या मुडद्या "केश्या"ला
दळभद्री कविता बघ सुचते...

(हे खरे ना?)

आमची प्रेरणा विसुनाना यांची गझल हे खरे ना?

चाखली आहेस तूही - हे खरे ना?
टली होती बरीही - हे खरे ना?

पाहुनी अंधार लागे वाट माझी
फाटली होती तुझीही - हे खरे ना?

मी म्हणालो - जायचे आहे जरासे
जायची घाई तुलाही - हे खरे ना?

वाळली का आज नाही पँट माझी
पाडली पाण्यात तू ही - हे खरे ना?

हासलो जेव्हा असा घोड्याप्रमाणे
वाटलो वेडा तुलाही - हे खरे ना?

वाचुनी मुक्ताफळे ही"केशवा"ची
बोलुनी उपयोग नाही - हे खरे ना?

बोलण्याने बाप बघ जागेल आता

आमची प्रेरणा चित्तरंजन यांची सुरेख गझल बोलण्याने बोलणे वाढेल आता

बोलण्याने बाप बघ जागेल आता
ललो नाही तरी चालेल आता

आज आहे पूर्ण बंदोबस्त केला,
मी कसा बघतोच तो धावेल आता

हातघाई येवढी नाही बरी पण,
संयमाने काय मज साधेल आता

या नदीला पार कर, थोडे पुढे जा
ओळखीचा बार बघ लागेल आता

दुःखही याहून भीषण दुःख नाही-
ती म्हणे राखी मला बांधेल आता

"केशवा"ची खरडण्याची वेळ झाली
वाट कवितेची कुण्या लावेल आता!

कसा करावा या कवितेचा मी कचरा

आमची प्रेरणा अनंत ढवळे यांचि अप्रतिम गझल कसा करावा या भयगंडाचा निचरा

कसा करावा या कवितेचा मी कचरा
मी जालावरती होतो शोधित बकरा

या वेळी पाहु ,कोणता नंबर येतो
आज लावुनी बसलो मटक्यावर नजरा

प्रलोभनांच्या अहमहिकेला अंतच ना...
मी किती जणीच्या घरच्या मारू चकरा

ही मुठा आपली झालीय गटार जशी
येता जाता जरा आपले नाक धराही

कवटी कसली ही तर कचरा कुंडी
अन विडंबने तव सर्व "केशवा" कचरा........

जीव या गझलेत माझ्या

अनुताईंचा गाथा माझ्या गझलेची हा लेख वाचला आणि गझला न लिहिता आयत्या जमिनीवर विडंबनाची पिके घ्यायला सुरवात आम्ही का सुरवात केली ह्याची आठवण झाली..

जीव या गझलेत माझ्या फारसा नाही
'अनु'भव मला लिहिण्याचा फारसा नाही

का मला हे येत नव्हते गझल लिहिणे
(पाडण्याचा त्रास हा पण फारसा नाही)

गझल ही तर पाच शेरांची असे मोळी
एकमेकांशी संबंध ज्यांचा फारसा नाही

मातरा झाल्या किती ते मोजले कोणी
मोजुनी उपयोग ही पण फारसा नाही

"केशवा" च्या लेखनाची काळजी नको
कोण ही त्याला विचारत फारसा नाही

केशवसुमार...

रंग थोबाडास माझ्या

आमची प्रेरणा अनुताईंची गझल जीव माझा अंतरी या

रंग थोबाडास माझ्या फारसा नाही?
नेमका न्याहाळला मी आरसा नाही

सोडले नाही तिने केवळ धनासाठी
(आज कळले या घरा का वारसा नाही)

या विदेशी बाटलीने काय मज व्हावे?
कैफ ठऱ्याची तझ्या त्या सुधारसा नाही

पेग हे झाले किती मी मोजले नाही
एक ही गुत्यात आता आधारसा नाही

"केशवा"चे बरळणे हे रोजचे आहे
बोलुनी उपयोग त्याला फारसा नाही

मोक्ष-२

आमची प्रेरणा अनिरुद्ध अभ्यंकरांची कविता मोक्ष

तव शब्दांनी जळते प्रतिभा
प्रश्न मला बघ हे छळणारे
कशी कविता आता लिहू
नको विडंबन मग डसणारे

मला हवीशी गोड दाद ही
मोक्ष मला दे ह्या टीकेतून
स्तुती कौतुके नुसती वाहवा
आज वाहू दे प्रतिसादातून...

केशवसुमार.

जरी तिला मी

आमची प्रेरणा अजब यांची सुरेख गझल जरी तुला मी...

जरी तिला मी टेहाळूही शकलो नाही
काल स्वतःला सांभाळूही शकलो नाही...

तिला पाहता, मला न जमले, सर्व विसरणे
संयम हा पण मी पाळूही शकलो नाही...

तिच्याचसोबत, कुणा न कळता भेटत होतो
नंतर घडले ते टाळूही शकलो नाही...

तिला भेटण्यासाठी गेलो तिच्या अंगणी
तिच्या बापास हेटाळूही शकलो नाही...

तिला चुकून 'नाही' म्हटले इतके झाले
गाल स्वतःचे कुरवाळूही शकलो नाही...

लग्ना आधी सगळे केले असा न दावा
कधी तिला मी कवटाळूही शकलो नाही...

किती "केशवा" चावट मजकुर हा शेवटचा
सुचलेच असे ते टाळूही शकलो नाही...

अजून-२

आमची प्रेरणा विसुनाना यांची कविता अजून

अजून कळेना कशास होतो घुसलो तव कक्षी
अजून आठवे गालावरची तुझ्या हाताची नक्षी

अजून स्वप्नामध्ये दिसती तुझ्या पायीच्या बाटा
अजून सुद्धा टाळून जातो तुझ्या घराच्या वाटा

अजून जेव्हा वार्‍यावरती तुझाच दरवळ येतो
अजून घराची दारे खिडक्या मी लावून घेतो

अजून लागतो अधार मजला रोज इथे कुबड्यांचा
अजून घेतो आहे मी बघ शोध इथे दातांचा

अर्थ नाही

आमची प्रेरणा मिलिंद फणसे यांची अर्थवाही गझल

तिचे श्वास देतात ग्वाही
तिने चापले लसुणकाही

सुरा घेउनी आज आली
तिला बोलणे शक्य नाही

पहा लाज सोडून बिलगे
तिला येव्हढा धीर नाही?

कशा थोपवू मी स्वत:ला ?
(हवे हेच होते मला ही)

तुझी "केशवा" व्यंगकाव्ये
तुझ्या लेखना अर्थ नाही

-केशवसुमार

निळा((कन्)फुजन)

सध्या सगळीकडे बोकाळलेला 'फ्यूजन' किडा काल अम्हाला चावला आणि त्याचाच परिणाम म्हणजे कुमार जावडेकरांच्या हजलेचे आम्ही केलेले विडंबन आणि 'रंग माझा तुला' च्या चालीच झालेलं हे (कन्)फुजन.

ठोकला येव्हढा काल त्यांनी मला
आणि झालो बघा आज काळानिळा

दे मला तू सखे कोंबडी एकदा
रोज खातोच ना भात मी हा शिळा

लाजुनी लाल ती काल झाली अशी
मी म्हणालो तिला पाहू दे त्या तिळा...

भोपळ्या सारखा होत गेलो इथे
बायको सांगते राव थोडे गिळा

वाचता काव्य हे "केशवा"चे असे
बोलले ते कवी दाब त्याचा गळा

(नाते)

आमची ही प्रेरणा - प्रदीप कुलकर्णी यांची गझल नाते.

डोके बिघडल्यासारखे !
मोडून पडल्यासारखे !

लोकापुढे हसू नको
कवळी पडल्यासारखे !

असना मधे आता मला -
`झाले जखडल्यासारखे !!`

गाऊ नको गाणे असे -
नरडे खरडल्यासारखे !

लाजणे अन माझे तुझे
चोरी पकडल्यासारखे !

का वाटले पडल्यावारी
पाय मोडल्यासारखे !

संपले यौवन तिचे...
वाया दवडल्यासारखे !

बटाट्यागत येथे मला
वाटे उकडल्यासारखे !

दिलास तू होकार हा...
नाके मुरडल्यासारखे !

टक्कल तुला आहे जरा
केसात दडल्यासारखे !

वागणे वरती तुझे...
काही न घडल्यासारखे !

घेतलेस माझे नाव तू
बघ रोज रडल्यासारखे !

बाप तुझा पण बोलतो..
माझेच अडल्यासारखे !

कपडे तुझे अन ओठही...
भलतेच घडल्यासारखे!

माझे-तिचे नाते जरा
नेहमी नडल्यासारखे !

हे विडंबन "केशवा"चे
बुंदी पाडल्यासारखे!!

शृंगार

आमची प्रेरणा मंजुश्री यांची सुरेख कविता सुवर्ण शृंगार

आंब्याच्या झाडावरती पहिल्यांदा चढले होते
डहाळी डहाळी वरती अंबे लगडले होते

काढून दात तो मजल फिदीफिदी हसला होता
धरणीवर पडले तेव्हा अंगअंग सडकले होते

पडण्याचे देणे इतके, आला हा हात गळ्यात
वौद्याचे कडू काढे मग अमृतागत प्यायले होते

जवळपास नव्हतं कोणी , केलेला म्हणून धीर
पडल्यावर ओरडले,अन सगळ्याना कळले होते

आता कसला शृंगार अरसाही बघवत नाही
फुकटच्या आंब्यांन पायी तोबाड सुजले होते

-केशवसुमार.

वारांगना

आमची प्रेरणा मंजुश्री यांची अतिशय सुंदर कविता सुवासिनी

साऱ्या रातीत रातीत
खूप घोटलं घोटलं
धुलवडीच्या भांगेन
डोक चढलं चढलं

हिरव्या अफूचा रंग
पेल्यापेल्या उतरे
भोळ्या शंकराच लेणं
डोळ्याडोळ्यात पाझरे

जाईजूईचा गजरा
हाती बांधला बांधला
माडीवरती मुजरा
होता रंगला रंगला

अवखळ हा पदर
खांद्यावरती राहे ना
छुमछुमते पैंजण
पायावरती थांबे ना

सोळा शृंगारात अशी
काल सरली ग रात
वारांगनेच त्या रुप
पुन्हा खुणावत होत .

- केशवसुमार.

(गझल)

आमची प्रेरणा मिलिंद फणसेंची सुरेख गझल

समजून घ्या जरा तो, भार्यालयात होता
त्याचा पुरा भरवसा परमेश्वरात होता

आता बघा कसा तो आहे सरावलेला
पहिल्याच फक्त वेळी तो संभ्रमात होता

हे पाप वाढलेले त्याच्याच तर कृपेने
पतनात फक्त माझ्या त्याचाच हात होता

तो वाजवीत टाळ्या रस्ता मधून फिरतो
नारीत ना पुरा तो , ना ही नरात होता

दररोज प्रश्न पडतो मी रोज का नहावे
माझा सवत-सुभ्या त्या नाहणीघरात होता

साशंक वाटला मज आवेग प्रियसीचा
भलताच काय हेतू आलिंगनात आहे?

प्रेमास अंत असतो, इतिहास साक्ष आहे
अंकुर समरबिजाचा शुभमंगलात होता

दिसतात ओळखीची येथे अनेक पोरे
होता कोणी मवाली, कोणी मनात होता

पाहून मेनकेला ज्याचा न तोल सुटला
त्याच्या तपश्चरेचा शेवट वरात होता

चरणी, प्रभो, तुझ्या तो आला थकून आहे
शोधीत माणसांना जो गर्दभात होता

अद्दल "केशवा"ला जन्मात या घडू दे
धावा कवीजनांचा एका सुरात होता

निळा(विडंबन)

आमची प्रेरणा कुमार जावडेकरांची हझल टिळा(हझल)

ठोकुनी केला मला बघ खिळखिळा
सुजवली माझी छबी, केला निळा!

कोंबडी पानी कधी येईल का?
रोज मजला भात हा मिळतो शिळा...

लाजली अन लाल झाली काल ती!
मी म्हणालो दाखव मला त्या तिळा...

भोपळ्यागत होत गेलो मी इथे
बायको सांगे अता थोडे गिळा!

"केशवा"ला काम का नसते कधी?
लावतो प्रत्येक कवितेला विळा

- केशवसुमार, माकल्सफिल्ड

(मुलाहिजा)

आमची प्रेरणा चित्तरंजन यांची सुरेख गझल मुलाहिजा

उगाच काय मी करी तिचा मुलाहिजा
खडूस बाप हा तिचा करेना ना इजा!

जमायचे मला न हातचेच राखणे
(चुकायच्या उगीच का कठीण बेरजा!)

तिला किती जपून मी मिठीत घ्यायचो!
तरी कशा नको तिथेच व्हायच्या इजा!

घरात स्वागतास आज तात का उभे
कसा चुकेल मार आज व्हायची सजा!

किती स्वतःस फासशील अत्तरे इथे?
सुगंध बोकडा तुझा न व्हायचा वजा!

अनोळखीच वाटणार बायको तुला
कधी चुकून "केशवा" घरात जात जा!

चूक

आमची प्रेरणा जयंतरावांची चूक

माझीच चूक होती
ती धरून डूक होती

माझी इथे पिटाई
थोडीच मूक होती?

सेवेत प्रियसीच्या
फक्त दमणूक होती

आवेश बायकोचा
'ही तर चुणूक होती'

ती वाटली कुमारी
(ही फसवणूक होती)

"केशा"स विडंबनाची
भलतीच भूक होती

मृगजळ-२

आमची प्रेरणा मिलिंद फणसे यांची सुरेख गझल मृगजळ

प्रत्येक भांडणाने मी धीट होत गेलो
पण बायको पुढे मी माघार घेत गेलो

शोधून काढले मी कपडे नवे तिचे अन
बोहारिणीस झुकते माप देत गेलो

त्याच्यात काय मोठे हे रोजचेच आहे
रामागडी बनूनी पत्नी सवेत गेलो

ताटात वाढलेल्या पाहून ह्या श्रीखंड
वाढेल वजन माझे ह्या वंचनेत गेलो

जा लाडक्या सख्यांनो, शोधा नवीन कोणी
मी आज बायकोच्या आहे गुहेत गेलो

लाडात बायकोला मी कुर्निसात केला
सवतीस भेटण्याला मोठ्या मजेत गेलो

बुडवून मृगजळी या मी आज "केशवा"ला
पुन्हा नव्या कवीचा मी शोध घेत गेलो

-केशवसुमार.

किनारा-२

आमची प्रेरणा ॐकार यांची सुरेख गझल किनारा

हरवून किनाऱ्यावर कपडे, उघड्याने फिरतो आहे
मी घरी कसे पोचावे विचार भिरभिरतो आहे

जे कागद होते तेथे त्याचीच विमाने केली
अन पाणी गेल्यावर तो आता किरकिरतो आहे

आत्ताच झटकली थोडी मी राख विडीची माझ्या
हा धूर पुन्हा छातीच्या पोकळीत विरतो आहे

पत्नीने बोलवले जेवाया भीशीस साऱ्या
मी घरात बसल्याबसल्या हे कांदे चिरतो आहे

"केश्या"च्या उथळ लिहिण्याचा लवकर शेवट शोधा
तो पुन्हा नव्या जोमाने जालावर शिरतो आहे.

-केशवसुमार

रसायन-२

आमची प्रेरणा प्रदीप कुलकर्णी यांचे रसायन

उघडी असोत दारे सगळीच दालनाची
आलीच वेळ जर का मजवर पलायनाची

जमते कुणाकुणाला, चुकते कुणाकुणाचे
पहिलीच वेळ असते प्रत्येक यौवनाची

हा चेहरा कशाने गेला सुजून माझा
गावास लागलेली चाहूल मर्दनाची

इतके समीप होते दोघे परस्परांना
लय वाढली अशाने वेगात स्पंदनाची

मी ऐकले असे की, मदमस्त नार आहे
मज वाट सापडेना त्या केतकी बनाची

नाही, नको म्हणाली लाजून नेहमी ती
एकांत ह्या ठिकाणी मग लाज का जनाची

जो बंधनात नाही कुठल्याच बांधलेला
वाटे तयास भीती सगळ्याच बंधनाची

गावास माणसे या आहेत सभ्य काही
होते म्हणून चोरी वस्तीत चंदनाची

सांगू कसे कुणाला काही मला सुचेना
मजला तहान आहे कुठल्या रसायनाची

वाचून "केशवा"ला सुचलेच काव्य पुन्हा
ही टांगसाळ आहे त्याची विडंबनाची

-केशवसुमार.

मजला कुरण मिळाले

आमची प्रेरणा नीलहंस यांची सुरेख गझल शब्दांत प्राण आले

आता कुठे जरासे त्यांचे लिहून झाले
होते विडंबनाला मजला कुरण मिळाले

सोडू नकोस गझला, सोडू नकोस कविता
सगळ्या कविजनांचे गुत्ते मला कळाले

मी हा विडंबनाचा जेव्हा ठराव केला
जे जे प्रसिद्ध होते ते ते बघा गळाले

प्रतिसाद वाचताना तो आपसूक मेला
वा वाह बोलणारे मारेकरी निघाले

कंपूत गाढवांच्या ही एकजूट आहे
बघताच "केशवा"ला सगळे कुठे पळाले?

-केशवसुमार

दुकाने-२

आमची प्रेरणा मिलिंद फणसेंची दुकाने

कोठे तरी मिळावी मदिरा मला सुखाने
शोधू अजून सांगा येथे किती दुकाने

होतो इथे निघालो शोधात 'बाटली'च्या
वाटेत लागली ही दुग्धालये ढिगाने

त्या मैफिलीत गेलो तिथली ठमा म्हणाली
आता हुजूर तुम्ही खाली बसा गुमाने

शेजारच्या मुलींच्या आल्या गळ्यात वाट्या
आजन्म ब्रह्मचारी अमचीच खानदाने !

होताच बंद मजला बहुतेक सभ्य दारे
वस्तीत शोधले मी फाजील चोरखाने

माझ्याच बायकोला आलो न ओळखू मी
(थोबाड रंगलेले होते तिच्या मुक्याने)

सोडू नका अता या निर्लज्ज "केशवा"ला
तुडवून आज काढा त्याला जरा बुटाने

करारनामे-२

आमची प्रेरणा ॐकार यांचे करारनामे

होता करारनामे येती घरी लखोटे
खाऊन रोज त्यांची सुटलीत खूप पोटे

स्वस्तात केशकर्तन ही जहिरात परवा
रस्त्यात माणसांचे दिसतात फक्त गोटे

कोठे विचार त्यांना जातात तुंबलेले
मजला पवित्र वाटे, होताच स्वच्छ पोटे

दिसतो जरी मदन मी, झालोय मी निकामी
सांगू कसे तुला मी फुटलेत काल घोटे

बोलून काय गेलो, ऐकू कुणास आले
जमले सभोवताली घेऊन सर्व सोटे

मद्यालयात केले मदिरेस कैद तुम्ही
पेताड माणसाला हे विश्व फार छोटे

ती ओकताच येथे मी सावधान झालो
(मी ताडले बरोबर, ती बोलतेय खोटे)

माणूस मी हरामी, खोड्याच काढणारा
फुसकेच बार माझे नाही लवंगि तोटे!

नाही कुणी मिळला प्रतिसाद घालणारा
पण "केशवा" तुझे ही आहे लिखाण थोटे

केशवसुमार

(गझल)

आमची प्रेरणा मिलिंद फणसे यांची गझल

टार नाही, टूर नाही
वास हा पण दूर नाही

चौर्य केले, काव्य नाही
मी तरी मशहूर नाही

विरह भेटावा जरा मज
हे तिला मंजूर नाही

टाकली दुःखात थोडी
येवढा मी शूर नाही

आरसा पाहू नको तू
भूत दिसते, हूर नाही

बघ जरा माझ्या कडे तू
तोंड माझे ऊर नाही

"केशवा" ही झूल कसली?
आज पण बेंदूर नाही

केशवसुमार.

निर्लज्ज

पोटार्थासाठी आम्हाला स्वतःचा देश सोडून आमचा बाड बिस्तरा राणीच्या देशात हालवावा लागला आहे. त्यामुळे नव्या ठिकाणी बस्तान बसे पर्यंत विश्वजालाशी संपर्क तुटला होता. आज बरेच दिवसच्या अंतरानंतर विश्वजालावर वावर करायला मिळाला. मनोगती कवींनी माझ्या अनुपस्थी मुळे सुटकेचा निःश्वास टाकला आहे अशी एक बातमी मला व्यनिमधून मिळाली. ह्या कालावधीचा फायदा घेऊन बऱ्याच कविता / गझला प्रसिद्ध झाल्या आहेत. त्यांचा यथा योग्य समाचार माफी आणि खोडसाळ या गुरुजनांनी घेतलेला बघून बरे वाटले.. ह्या थोर गुरुजनांना वंदन करून पुनरागमन करावा असा विचार आला आणि अदितीताईची निष्पर्ण ही अप्रतिम कविता वाचनात आली.(काय हा योगायोग म्हणावा) त्या प्रेरणे तून सुचलेली ही कविता..

हा येता जाता बघा काढतो खोड्या
कंटाळून गेले अता पुरी मी त्याला
निर्लज्ज उभा हा रस्त्यावर एकाकी
पाहताच मुलींना विडंबन सुचते ह्याला

हे गीत म्हणू की काव्य एक सडलेले?
लिहिताना मजला वाटे उदासवाणे
मी उगाच पडलो ह्या काव्याच्या मागे
शोधात नव्या कवितेच्या आले जाणे

पाडले तरी मी काव्य पुन्हा हे सारे
मग प्रकाशनाला अधीर झाली गात्रे
निरोप द्या वा प्रतिसाद कोणी टाका
कर तुझी "केशवा" बंद विडंबन सत्रे.....

--केशवसुमार
(२१ एप्रिल २००७,
वैशाख शुद्ध चतुर्थी, शके १९२९)

इतकी बंडल बघ दिसते ती

आमची प्रेरणा अजब यांची गझल इतकी सुंदर का दिसते ती?

इतकी बंडल बघ दिसते ती
नाक सारखे बघ पुसते ती...

उशीरा मजला, कळले सारे--
खुळ्यासारखे बघ हसते ती...

मैफल कुठली चालू असता
पेंगा काढत बघ बसते ती...

समोर दिसता मिटतो दारे
आणि उघडता बघ डसते ती...

नेत नाही तिला कोठे मी
नको तिथे पण बघ घुसते ती...

अता न तुझी सुटका यातून
तुला "केशवा" बघ पिसते ती...

'भेटणे नाही तुला'

हे विडंबन जयंत५२ यांची गझल 'भेटणे नाही अता' वरून सुचलं. ते येथे देत आहे.

'भेटणे नाही तुला'

बाप हा अत्ता तुझा सांगून गेला
'भेटणे नाही तुला' बोलून गेला

गुंड तो, त्याला कुणाची काय पर्वा
तो नको तेथे मला बदडून गेला

पाहिले होते तुला उचलून जेव्हा
हाय खांदा हा असा निखळून गेला

गाल माझे हे असे सुजले कशाला
व्हायचा तो सोहळा होऊन गेला)

लाज नाही, लाज नाही "केशवा"ला
बघ विडंबन तो पुन्हा पाडून गेला

(केशवसुमार)

बदलले मी शब्द काही

आमची प्रेरणा नीलहंस यांची अप्रतिम गझल जोडले मी शब्द काही

शेवटी पाहू विठोबा संपवूया प्रथम खादी
जीर्ण झाल्या मंदिरी या पसर तूही आज गादी

क्लिष्ट काही, शिष्ट काही, भेटले विशिष्ट काही
भेटले नाही जिहादी, भेटले ते साम्यवादी

का अश्या हीमेशच्या या जीवघेण्या भ्रष्ट चाली?
(भुंकत्या कुत्र्या पुढे ह्या टाक लवकर पाव लादी)

कोण आले? कोण गेले? जाल हे उद्ध्वस्त झाले
शेवटी राहून गेली केवढी सदस्यत्वयादी

वृत्त नाही, छंद नाही, "केशवा"ला काम नाही
बदलले मी शब्द काही, लागता तुमच्याच नादी